سرد جنگ جي دور ۾ شروع ٿيل هن اصطلاح جو مطلب ڪنهن به رياست طرفان ٻن رياستن ۾ هلندڙ تڪرار کان پاڻ کي پري رکڻ ۽ ٻنهي ڌُرين ڏانهن هڪجهڙي روش اختيار ڪرڻ آهي. ائين ڪندي هروڀرو اهو ضروري ناهي ته اهڙو ”غيرجانبدار“ مُلڪ مڙني عالمي تنازعن ڏانهن ساڳي نيتي رکندو هجي. يعني عين مُمڪن آهي ته ”غيرجانبدار“ مُلڪ ڪنهن هڪ عالمي مسئلي ڏانهن اڻ - ڌُريو رهندي، مقامي ۽ علائقائي مسئلن تي ڪنهن خاص اتحاد جو حصو بڻيل رهي. ۽ هڪ تنازعي کان ٽارو ڪندي ٻئي ۾ بهرو وٺندو هُجي. ان ڏس ۾ ڀارت کي مثال طور پيش ڪري سگهجي ٿو. جنهن ”سرد جنگ“ ۾ غيرجانبدار رهندي به، علائقائي حوالي سان سوويت يونين سان لاڳاپا برقرار رکيا. عالمي سياسي نظام ۾ نئين آزاد ٿيل يا ڪمزور رياست لاءِ سلامتي ماڻڻ ۽ قومي مُفادن جو بچاءَ ڪرڻ جي ڏس ۾، هن نظريي تحت سرد جنگ واري زماني ۾ ٻنهي عظيم طاقتن تي دٻاءُ وڌيو ۽ اُنهن هڪڙين رياستن ڏانهن مخصوص فوجي ۽ سياسي پاليسيون رکندي به سماجي، معاشي ۽ ترقياتي معاملن تي اعتدال ڀريو رويو اختيار ڪيو. هن تحريڪ جي اڳواڻن ۾ جمال عبدالناصر، مارشل جوزف ٽيٽو، ڪوامي نڪروما، جواهر لال نهرو ۽ احمد سوئيڪارنو وغيره شامل آهن.