هي هڪ تصور آهي جيڪو ڪنهن به رياست ۾ حڪومتي اختياريءُ جي اڻ-هوند کي ظاهر ڪري ٿو. ان تصور موجب جنهن به رياست ۾ مرڪزي اختياريءُ جي عدم موجودگيءُ واري صورتحال هوندي ته طبعي سائنس جي اصول جيان سياسي خال ڀرڻ لاءِ فوجي حلقا، هٿياربند گروه ،جنگي سردار، آمر ۽ باغي ڌريون اقتدار تي قبضو ڪري ويهنديون . اهڙي صورتحال بعد ۾ گهرو لڙائيءُ کي به جنم ڏيندي آهي . ان قسم جو هڪ مثال صوماليا ۽ ٻيو مثال بوزنيا جي گهرو لڙائين جي صورت ۾ سامهون آهي. ان کان سواءِ بين الاقوامي تعلقات جي حوالي سان به اهڙو خال علائقي ۾ ڪنهن عالمي طاقت جي عدم موجودگيءُ سبب ”طاقت جي توازن“ ۾ گڙ ٻڙ پيدا ٿيڻ جي شڪل ۾ ظاهر ٿيندو آهي. ان تسلسل ۾ هندي وڏي سمنڊ ۾ پنهنجي فوجي موجودگيءَ کي جائز بنائڻ لاءِ آمريڪا هي تصور پيش ڪيو. ٻي مهاڀاري لڙائيءَ کان پوءِ آيل زوال جي نتيجي ۾، جڏهن برطانيا دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ قائم پنهنجي قبضي ۾ آيل علائقن مان واپس وڃڻ شروع ڪيو، ته (آمريڪي سياستدانن مطابق) اتي ”طاقت جو خال“ پيدا ٿيو، جنهن کي ڀرڻ لاءِ آمريڪا اڳتي وڌي ڪردار ادا ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي. مثال طور مصر ۾ سوئيز درياءَ جي اڀرندي پاسي مان برطانيا واپس وڃڻ جو فيصلو ڪيو ته آمريڪا ان جي جاءِ والارڻ لاءِ اڳتي وڌي برطانيا جي خالي ڪيل جاءِ ڀرڻ جي ڪوشش ڪئي. ڇاڪاڻ ته آمريڪا جي پاليسي ساز ادارن جي خيال مطابق هندي وڏي سمنڊ مان برطانيا جي ٽپڙ ويڙهڻ سبب طاقت جو جيڪو خال پيدا ٿيندو، سو دنيا لاءِ خطرناڪ ثابت ٿيڻ سان گڏ آمريڪي مُفادن ۽ سيڪيورٽي جي حوالي سان به نازڪ ثابت ٿي سگهي ٿو