’اي- ايف- ڪي اورگانسڪيءَ‘ جي ڪتاب ”عالمي سياست“ (1958) ۾ ڏنل نظريو، جيڪو بين الاقوامي سياسي نظام جي ترتيب وار هيٺين طرح ورڇ ڪري ٿو.
(1) بالا دست رياست: جيڪا پنهنجن وسيلن، آبادي، پيداوار واري سياسي سگهه ۾ اڳڀري هُجڻ سبب ننڍين رياستن مٿان پنهنجو دٻدٻو ويهاري ٿي.
(2) عظيم طاقتون: طاقتور رياستن تي ٻڌل گروهه، جيڪي عالمي سياسي سرشتي کي پنهنجن ترجيحن جي تابع رکڻ جي سلسلي ۾ هڪٻئي جي مفادن جو خيال رکندي دنيا کي حصن پتين ۾ ورهائي پنهنجي ”اثر“ وارا علائقا قائم ڪن ٿيون.
(3) وچٿريون طاقتون: موچاري سگهه رکندڙ اهڙيون رياستون جيڪي پنهنجن خطن/ علائقن ۾ ”لٺ سردار“ وارو ڪردار ادا ڪندي، ڪنهن به عظيم طاقت جي سُئي ڌاڳي ۾ رهن ٿيون ۽ عالمي سرشتي ۾ وڏي تبديلي آڻڻ جي صلاحيت نه رکندي علائقائي لحاظ کان معتبر هجن ٿيون.
(4) ننڍيون طاقتون: دنيا جون مڙئي رياستون جن جو بين الاقوامي نظام ۾ ڪوبه فيصلائتو ڪردار نه هوندو آهي، پر ٻين سگھارين ڌرين جي چوڻ ۾ هونديون آهن.
هن نظريي موجب جڏهن به ڪا اڀرندڙ طاقت ڪنهن موجود سگھاري رياست جي اختيار کي للڪاريندي آهي ته دنيا ۾ جنگ اڻ ٽر بڻجي ويندي آهي. اها صورتحال تيستائين جاري رهندي جيستائين سگھاري ڌر کي حصو پتي نٿو ملي. ساڳي طرح دنيا ۾ اتحاد ۽ امن ان صورت ۾ جاري رهندو جڏهن اتحاد ۾ شامل مختلف ڌريون سياسي سرشتي مان هڪ جيترو فائدو حاصل ڪنديون.جڏهن به صورتحال انهن ٻن ڪيفيتن کان ٻاهر هوندي دنيا ۾ طاقت جو عدم توازن پيدا ٿيندو.