وچ ۽ اولهه يورپي ملڪن ۾ ڪميونزم جي بنياد تي جُڙيل سوويت بلاڪ جي لاءِ عام طرح اهو ئي خيال ڪيو ويندو هو ته انهيءَ اتحاد ۾ شامل سڀني ملڪن جي لاءِ فيصلا صرف سوويت يونين جي راڄڌاني ماسڪو ۾ ٿين ٿا ۽ ڪميونسٽ بلاڪ جي ميمبر ملڪن کي بين الاقوامي تعلقات جي سلسلي ۾ ڪنهن به طرح سان آزاديءَ ڀريل فيصلي ڪرڻ جو حق حاصل ناهي. اهڙي قسم جي تاثر کي ختم ڪرڻ لاءِ 1956ع ۾ اٽليءَ جي ڪميونسٽ اڳواڻ ”توگلياتي“، ”پولي سينٽرزم“ جو اصطلاح سامهون آندو. هن سرشتي جو اصل مقصد اوڀر يورپ ۽ سوويت يونين ۾ شامل ملڪن کي بين الاقوامي تعلقات ترجيحن مطابق طئه ڪرڻ ۽ ان سلسلي ۾ آزاديءَ سان فيصلا ڪرڻ جو حق ڏيڻ جي سفارش ڪرڻ هو. ”پولي سينٽرزم“ جو وڏو مثال 1960ع ۾ چين ۽ سوويت يونين جي وچ ۾ پيدا ٿيل نظرياتي تفاوت آهي. ڇاڪاڻ جو بين الاقوامي تعلقات جي باري ۾ چين جو سوويت يونين ۽ اوڀر يورپي ملڪن کان الڳ نظريو هو. جيتوڻيڪ چين به ڪميونزم جي نظريي تحت وجود ۾ آيو، پر سڄي دنيا سان تعلقات جي معاملي ۾، چين ”پولي سينٽرز“ جي اصول تحت سوويت يونين کان الڳ فيصلا ڪيا. انهن فيصلن جي ڪري سوويت يونين ۽ چين جي وچ ۾ ڪافي ڇڪتاڻ پيدا ٿي. پنهنجي ڌار سياسي حيثيت رکڻ ڪري، آمريڪا ۽ سوويت يونين کان پوءِ چين دُنيا ۾ ٽين سگهاري قوت طور ليکيو ويو. انهيءَ صورتحال کي محسوس ڪندي سوويت يونين جي ’ليونڊ برزنيف‘ 1968ع ۾ پنهنجي پرڏيهي پاليسيءَ (جيڪا برزنيف ڊاڪٽرين جي نالي سان مشهور آهي) ۾ چين جي اختيار ڪيل سوشلسٽ نظريي کي ساراهيندي، سوويت يونين طرفان چين سان مختلف شعبن ۾ سهڪار ۽ ساٿ ڏيڻ جو اظهار ڪيو. انهيءَ کانپوءِ 1969ع ۽ 1973ع ۾ جڏهن چيني ڪميونسٽ پارٽيءَ پنهنجي نائين ۽ ڏهين ڪانگريس ڪوٺائي، ته آمريڪا کي مبصر طور شموليت جي دعوت ڏني وئي. ”پولي سينٽرزم“ جي ڪري ئي چين ۽ آمريڪا جي وچ ۾ تعلقات جا نوان دروازا کُليا ۽ سندن وچ ۾ رساڪشي ختم ٿي. چين کان سواءِ اُڀرندي حصي جي ڪميونسٽ يورپ ۽ يوگوسلاويا ۾ به سوويت يونين کان الڳ ٿي، قومي ۽ پرڏيهي پاليسيون ٺاهيون ويون. ٻئي طرف اٽليءَ، به نيٽو ۾ پنهنجي مرضيءَ سان شموليت ان اصول تحت اختيار ڪئي