ڪنهن به قوم جي مجموعي صلاحيت ، جيڪا کيس زندگيءَ جي مختلف رخن ۾ ٻين قومن کان اُتم ڪري بيهاري ۽ ٻيون قومون سندس مرضيءَ کي وڌيڪ اهميت ڏين ته ان کي ’قومي سگهه‘ سڏيو وڃي ٿو . بين الاقوامي سياست ۾ طاقت‘ يا سگهه جو مطلب ، هڪ قسم جي غير معمولي صلاحيت آهي ، جيڪا هڪ رياست طرفان پنهنجن مفادن جي تڪميل لاءِ ٻين رياستن جي رويي تي اختيار رکڻ ۽ کين مخصوص هلت روا رکڻ تي مجبور ڪري ٿي . جيئن موُڙي يا سرمايو کليل منڊيءَ ۾ اهميت رکي ٿو ، تيئن ’طاقت‘ به بين الاقوامي تعلقات ۾ پٺيءَ جي ڪنڊي واري حيثيت رکي ٿي . اها پنهنجي جوهر ۾ خراب يا سُٺي نه آهي ، پر ان جو استعمال هاڪاري ۽ ناڪاري رُخن کي پڌرو ڪري ٿو . عام طرح ملڪيت ، وسيلن ، آباديءَ ۽ فوجن جي انگ کي ’قومي طاقت‘ هجڻ جو اُهڃاڻ سمجهيو ويندو هو ، پر جديد دور ۾ طبعي ۽ علاقائي بيهڪ ، قدرتي وسيلا ، ٽيڪنالاجي ، قومي ڪردار ۽ حوصلو ، معاشي ترقي ، سياسي سرشتو ، نظريو ، قيادت ، جنگي صلاحيت ، سفارتي صلاحيت ، پروپئگنڊا ، اطلاع ۽ ابلاغ جي سگهه سميت بيشمار خوبيون آهن ، جيڪي ڪنهن به قوم کي عالمي برادريءَ ۾ سگهارو مرتبو ڏيارڻ ۾ اهم ڪردار ادا ڪن ٿيون . ان هوندي به دنيا جي قومن ۾ وقت بوقت لاڳاپن جي تبديل ٿيندڙ نوعيت سبب ’قومي طاقت‘ جا معيارمٽبا رهن ٿا . ان ڪري ڪنهن به هڪ پهلوءَ کي سدائين لاءِ ’طاقت جي اُهڃاڻ‘ طور قبول نه ٿو ڪري سگهجي . ’قومي طاقت‘ جي جهجهائي ڪيترين قومن کي ’طاقت جي غرور‘ ۾ مبتلا ڪري ڇڏي ٿي ، جنهنڪري دنيا ۾ خون خرابو ۽ جنگيون وڌن ٿيون . اهڙي صورتحال کي روڪڻ لاءِ طاقت جي توازن ، بين القوامي اُصولن ، عالمي عام راءِ ، بين الاقومي قانون ، هٿيار گهٽائڻ ، بين الاقوامي تنظيمن ۽ پابندين ذريعي اڳرائي پسند ملڪن کي وَسَ ۾ آندو وڃي ٿو .