هيءُ ڪميونزم جي نظريي جو چيني قسم آهي، جيڪو 1950ع ۽ 1960ع جي ڏهاڪن ۾ چين جي سياسي وهنوار کي هلائڻ لاءِ چيني ڪميونسٽ پارٽيءَ جي چيئرمئن ۽ سام-واد جي حامي ’مائوزي تونگ جو فڪر‘The Thoughts of Chairman Mao نالي ڪتاب ۾ شايع ٿيو. ان فڪرکي چيني سام-واد (Communism) جي جديد تشريح چيو وڃي ٿو. ان نظريي مطابق سرڪاري ڪميونسٽ جماعت کي ڪنهن به تنقيد کان آجو قرار ڏئي، عوام سان سڌو رابطو رکڻ ۽ انهن جي مسئلن کي ٻڌڻ هو. هن نظريي مطابق ٻهراڙين ۾ رهندڙ هاري، شهر جي رهاڪو پورهيت (پرولتاري طبقي) کان وڌيڪ بهتر انقلابي جدوجهد ڪري سگهن ٿا. هن نظريي جي اهم نُڪتي مطابق سوشلسٽ انقلاب، اُسريل مُلڪن کان پهرين غريب مُلڪن ۾ آڻڻ وڌيڪ اهم هو. ان نظريي ڪلاسيڪل ڪميونزم جي تصور ۾ نئون واڌارو ڪيو ۽ ننڍي پئماني تي تنظيمون جوڙڻ يا نظرياتي بُنياد تي گڏيل اقتصادي ايڪو (Economic Unit) قائم ڪرڻ جي حمايت ڪئي. ’مائوءَ‘ جو فڪر سڄي دُنيا جي انقلابي ذهن رکندڙن لاءِ پرڪشش خيال هو، تنهنڪري ان نظريي کي پوري دنيا ۾ شهرت نصيب ٿي ۽ ان نظريي جرمني، فرانس ۽ آمريڪا جي کاٻي ڌر جي ڪارڪنن تي وڏو اثر وڌو. 1968ع ۾ پيرس جي شاگردن ۾ پڻ اهو نظريو بيحد مقبول ٿيو. هي نظريو مائوءَ کان پوءِ واري چيني ڪميونسٽ اڳواڻ ڊينگ زيائو پنگ جي مرتيي پُڄاڻا چين ۾ ته نه رهيو، پر اڄ به پيرو، انڊيا ۽ نيپال ۾ سُڃاڻپ ۽ سگهه رکي ٿو