هن اصطلاح موجب انقلاب اڪثر ڪري تڏهن ايندا آهن، جڏهن سياسي قيادت مان گهڻي عرصي کان اُڀريل عوامي اُميدون، پوريون نه ٿي سگهن، بلڪ عوام کي اُن جي اُبتڙ نتيجا ملن. اُميدن ۽ حاصلات جي وچ ۾ اهو ڊگهو فاصلو جڏهن برداشت کان ٻاهر ٿي ويندو آهي، ته نتيجي ۾ ڪانه ڪا تبديلي اچي ويندي آهي. هيءُ تصور عام طور تي انقلابي صورتحالن جو تجزيو ڪرڻ لاءِ ڪارآمد ثابت ٿيندو آهي، پر ”انقلاب“ ۽ ”بغاوت“ ۾ واضح فرق محسوس نه ڪرڻ ڪري، انهيءَ جي ڪارآمد هجڻ بابت ڪا يقيني ڳالهه نه ٿي ڪري سگهجي. هيءُ اصطلاح بُنيادي طور تي سياسي قيادت جي عوامي مسئلن ڏانهن اختيار ڪيل مايوسيءَ ڀري نفسياتي روش ڏانهن اشارو ته ڪري ٿو، پر معاشيات، سياسيات يا سماجيات جي رُخن بابت ڪا به وضاحت نٿو ڏئي، جيڪي ڪنهن تبديليءَ لاءِ اهم محرڪ آهن. هن اصطلاح بابت بُنيادي خاڪو اوريگن يونيورسٽيءَ جي پروفيسر J.C Davies ڏنو آهي