1963ع ۾ ڊيوڊ بريبروڪ ۽ چارلس لنڊبلوم، ”انڪريمينٽلزم“کي فيصلي ڪرڻ واري صلاحيت ۽ سگهه ۾ مدد گار عنصر طور سامهون آندو. اهي ٻئي ليکڪ فيصلي ڪرڻ واري عمل ۾ ٻن عنصرن کي سامهون رکن ٿا:
(1) فيصلي ڪرڻ لاءِ گهربل معلومات ڪيتري ميسر آهي
(2) فيصلي جا اثرات ڪهڙا ٿيندا؟ هنن ٻنهي عالمن جي خيال مطابق جيڪڏهن فيصلي ڪندڙ کي هر معاملي جي پوريءَ طرح سان معلومات آهي ۽ فيصلو ڪندڙ انهيءَ معلومات جو صحيح استعمال ڪندڙ آهي ته پوءِ نتيجن جو اندازو لڳائڻ گهڻو مشڪل نه ٿيندو.
هنن ليکڪن مطابق اها حڪمت عملي اختيار ڪرڻ سان ٽي شيون ٿي سگهن ٿيون:
1. جتي ڪنهن معاملي بابت معلومات پوريءَ طرح آهي، ۽ فيصلي تي تمام وڏا ۽ هاڪاري اثر پوندا.
2. جتي ڪنهن معاملي بابت معلومات گهٽ آهي ته فيصلي جا مُختلف چڱا ۽ بُرا اثر پوندا.
3. ڪنهن ڳالهه جي معلومات معمولي آهي ته فيصلا به گهٽ اثرانداز ٿيندڙ بلڪ ڪنهن قدر ناڪاري هوندا آهن. هنن عنصرن منجهان آخري عنصر کي هميشه سياست سان جوڙيو ويندو آهي. سياست ۾ گهٽ علم جي بنيادن تي جيڪي پاليسيون ٺهنديون آهن، انهن جو ٿوري عرصي لاءِ اثر هوندو آهي پر گهڻي دير تائين فائديمند نه هونديون آهن. بين الاقوامي معاملن ۾ ”انڪريمينٽلزم“ جو ڪردار ساڳيو ناهي، جيڪو ڪاموراشاهي يا ڪنهن ٻئي روايتي اداري جو هوندو آهي. هڪ ڪامياب پرڏيهي پاليسي جوڙڻ ۾ ”انڪريمينٽلزم“کي اڳيان رکيو ويندو آهي، پر وقت جي مناسبت سان تعلقات ۾ ايندڙ تبديلين جو پڻ خيال رکيو ويندو آهي