هي اصطلاح دنيا جي ڏاکڻين قطب سان لاڳاپيل غريب رياستن طرفان، سگهارين رياستن هٿان کليل سمنڊن ۾ ڪيل قبضي جي خلاف استعمال ڪيو ويندو آهي. دنيا جي غريب رياستن جو چوڻ آهي، ته سمنڊ جا اهي حصا، جيڪي اڃا تائين انصاف ڀري قانون سازيءَ هيٺ نه آيا آهن، انهن تي سڄي انسانذات جو حق آهي، تنهن ڪري ڪنهن خاص رياست يا رياستي گروهه کي اختيار نه ٿو پهچي، ته اهي پنهنجي مرضيءَ مطابق انهن سامونڊي وسيلن جو استعمال ڪن. هن سلسلي ۾ اينٽارڪٽيڪا معاهدي، چنڊ معاهدي،(Moon Treaty) پولارجي معاهدي ۽ سامونڊي پيٽ جي معاهدي تحت، طاقتور رياستن جي قائم هڪ هٽيءَ تي تنقيد ڪندي، خاص طور تي خشڪيءَ ۾ گهيريل (Land Locked) رياستن جو موقف آهي، ته کين سامونڊي وسيلن ۾ ڀاڱي ڀائيوار ڪيو وڃي، ڇو ته اهوسندن دنوي حق آهي. پراڻي دور کان ”لهندڙ مالڪ ۽ وڃائيندڙ ٻالڪ“ واري اصول تحت سامونڊي طور سگهارين قومن، دنيا جي مختلف سمنڊن تي قبضا ڪري هيڻين قومن سان هاڃا ڪيا آهن، جنهن جي ڪري بين الاقوامي لاڳاپن ۾ بي انصافي وڌي آهي. ”گڏيل انساني ورثي“ جو تصور کليل سمنڊ ۾ موجود وسيلن جي جنهن انصاف ڀري ورڇ تي زور ڏئي ٿو، ان کي بين الاقوامي طور قانوني مڃتا نه ملي سگهي آهي ۽ اهو مسئلو امير ۽ غريب ملڪن ۾ وڏي تڪراري صورتحال جو سبب بڻيل آهي. بهرحال ڪيترن اهم مبصرن جو چوڻ آهي ته ڪا واضح قانوني حيثيت نه هوندي به CHM وارو معاملو بين الاقوامي قانونن جي جمهوري جوڙجڪ ڪرڻ، وسيلن تي عالمي حق تسليم ڪرڻ ۽ انصاف جي هرواسي ورڇ ڪرڻ جي عمل تي زور ڏيندي، بين الاقوامي لاڳاپن کي هڪ انسان دوست سرشتي طور مڃتا لاءِ جاکوڙي رهيو آهي.