(Classicism)

اھو ادب، جيڪو پنھنجي افاديت ۽ افاقيت، گھرائي، حسن ۽ صداقت جي ڪري، زمانن جي طوفانن ۽ انقلابن تي حاوي ھجي. حالتون بدلجن، پر ادب جي عظمت ۾ ڪو فرق نھ اچي. اھو ئي ڪلاسيڪي ادب اھي، جنھن سان لطف اندوز ٿيڻ ۽ لاڀ پرائڻ لاءِ مزاج، ذوق، عمر، ٻولي وغيره جا اختلاف حائل نھ ٿا ٿين. ڪلاسيڪيت جي خصوصيتن جي لحاظ کان، شاعريءَ ۾ قاعدا قانون، انسان جون سٺايون بيان ڪرڻ، معاشرتي براين جي اپٽار ڪرڻ، شھري ۽ تھذيب يافته پسمنظر جي نمائندگي ڪرڻ، انفراديت کي ڇڏي اجتماعيت بيان ڪرڻ، جذبات نگاري، فطرت نگاريءَ کي نظر انداز نه ڪرڻ وغيره اھم خوبيون اھن.ان وصف کي ذھن ۾ رکندي سنڌي ڪلاسيڪل ادب ان دور جو ادب اھي، جڏھن نثر جون روايتون موجود ڪين ھيون. اھڙيءَ ريت سنڌي ڪلاسيڪل ادب جي دائري ۾ پير صدر الدين جا گنان، قاضي قادن ۽ شاهه ڪريم رح جو ڪلام، ميين شاهه عنات رضوي، لطف الله قادريءَ جو ڪلام، ساميءَ جا سلوڪ، بيدل ۽ بيڪس جون ڪافيون، سچل جون ڪافيون ۽ شاھه عبداللطيک ڀٽائيءَ جون وايون ۽ بيت اچي وڃن ٿا. سنڌ جا قديم لوڪ داستان ڪلاسيڪل سنڌي شاعريءَ جو بنياد اھن. سنڌي ڪلاسيڪل شاعريءَ جي صنفن ۾ دوھو، بيت، سلوڪ، گنان، وائي ۽ ڪاکي وڏي اھميت رکن ٿا.