ڀان

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

ڀان

भानु s. m.: A begging musician, arrogance, pride.

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

ڀان

ڀان: ث. بان. توبهه. صفت ٿَڪل ، بي همت.

ڀانَ: اسم خاص. هڪ ذات جو نالو سنڌ جي آڳاٽن مسلمان فقيرن جي برادري، جن جو خاص پيشو ڪير تون ڪرڻ ۽ ڏان وٺڻ هو؛ سندن مشهور پاڙا آمناڻي، چَنڊيا، هُرٻا، موتيا، ليڏا، دالا، ڇَناڻي ۽ چَنيءَ پار، جن مان چون ٿا ته ’اِجن‘ فقير ٿيو، جنهن ’ڄام اُنڙ‘ سمي کان ڏان ورتو. تعلق

ڀانُ: ذ. [سن] ڏيکاءُ، تيج ، روشنائي. سونهن. سج.

ڀانُ جمع ڀانَ: ذ. صفت. [سن. ڀَنڊَ] ڪيرت ڪندڙ سوالي ، مداحي فقير ”ڪِي جو ٻيجل ٻوليو، ڀِنيءَ ويهي ڀان“ شاهه سورٺ. سوالي ، منگتو.

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

مفصل سنڌي لغت مان؛

ڀان

اعرابن سان:ڀان: ]ا - مث[ بان، توبهه

* ڳئون جي رنڀَ، ڍڳيءَ جو ڦر لاءِ واجهائڻ مهل آواز

* ]صفت[ ٿَڪل، بي همت

اعرابن سان:ڀانَ: ]ا - خاص[ هڪ ذات جو نالو (سنڌ جي آڳاٽن فقيرن جي برادري، جن جو خاص پيشو ڪيرتون ڪرڻ ۽ ڏان وٺڻ هو، مسلمان ڀانن جا مشهور پاڙا ’آمناڻي‘، ’چنڊيا‘، ’هرٻا‘، ’موتيا‘، ’ليڏا‘، ’دالا ‘، ’ڇناڻي‘ ۽ ’چنيءَ پار‘ هئا، جن مان چون ٿا ته ’اِجن‘ فقير ٿيو، جنهن ’ڄام انڙ‘ سمي کان ڏان ورتو)

’ڪِي جو ٻيجلَ ٻوليو، ڀنيءَ ويهي ڀانَ‘ (شاهه/سورٺ)

* تعلقي سيوهڻ ۾ هڪ ديهه ۽ ڳوٺ جو نالو

اعرابن سان:ڀانُ: ]ا - مذ[ ڏيکاءُ

* تيج، روشنائي

* سونهن سج

* ]سن[

مخففن جي سمجھاڻي

اسم تصغير (ا – تصغير)، اسم حاليه (ا – حاليه)، اسم خاص (ا – خاص)، اسم عام (ا – عام)، اسم فاعل (ا- فاعل)، اسم مصدر (ا – مص)، اسم مفعول (ا – مفعول)، حالت جري (ح – ج)، حالت فاعلي (ح – ف)، حالت مفعولي (ح – م)، حرف جر (ح – جر)، حرف جملو (ح – جملو)، حرف ندا (ح – ندا)، صفت (صفت)، فعل (فعل)، فعل لازمي (فعل لازمي)، فعل متعدي (فعل متعدي)، فعل متعدي بالواسطه (فعل متعدي بالواسطه)، فعل مجهول (فعل مجهول)، مذڪر (مذ)، مؤنث (مث)، واحد (و)، جمع (ج). -’مفصل سنڌي لغت‘ ۾ مختلف ٻولين ۽ لهجن جون نشانيون هيٺينءَ ريت ظاهر ڪيون ويون آهن. اترادي لهجو (ات)، اپڀرنس (اپ)، انگريزي (انگ)، براهوي/بروهڪي (بر)، بلوچي (ب)، ترڪي (تر)، ٿري (ٿ)، پراڪرت (پرا)، پشتو (پش)، پنجابي (پنج)، جتڪي لهجو (جت)، جپاني (جپ)، چيني (چ)، روسي/رشين (رش)، سرائيڪي (سرا)، سنڌي (س)، سنسڪرت (سن)، عربي (ع)، فارسي (ف)، قديم سنڌي (ق - س)، ڪڇي (ڪ)، ڪوهستاني لهجو (ڪوهه)، گجراتي (گ)، لاڙي (س.ل)، لاسي (لس)، مارواڙي (ما)، هندڪو (هه)، هندي (هند)، يوناني (يو)

ادبي اصطلاحن جي تشريحي لغت مان:

ڀان

(Bhan)

راءِ، برهمڻ، سومرن ۽ سمن جي دور جا شاعر، درٻاري شاعر ۽ شجرا لکندڙ هوندا هئا. انهن ۾ اڪثريت ڀٽن ۽ ڀانن جي هوندي هئي. اها هڪ ذات به آهي. ڀاڳو ڀان، دودي سومري جي درٻار جو مشهور سگهڙ شاعر ٿي گذريو آهي. ڀٽ ۽ ڀان سرڪار جي مشهوري شعرن رستي ڪندا هئا: ”ڪِي جو ٻيجل ٻوليو، ڀِنيءَ ويهي ڀان“ (شاهه، سورٺ).

سرائڪي سنڌي لغت مان: