ٻن رياستن وچ ۾ فوجي تڪرار دوران، هڪ رياست جون فوجون ٻي رياست جي سرحدن اندر داخل ٿي، اُتي قبضو ڄمائي ويهن ٿيون. اهو قبضو تيستائين جاري رهي ٿو، جيستائين قابض رياست جا مطالبا پورا نٿا ٿين يا مٿانئس بين الاقوامي برادريءَ طرفان فوجون واپس گهرائڻ لاءِ دٻاءُ نٿو پوي. ڪنهن به ملڪ مان قابض فوجن جي واپسي سگهاري دٻاءَ يا رضاڪارانه طريقن سان ٿئي ٿي. پهرين طريقي موجب قابض فوجن خلاف ملڪ اندر مزاحمت شروع ٿي وڃي، جيئن 1970ع جي ڏهاڪي ۾ آمريڪي فوجن جي خلاف ويٽنام ۾ عوامي مزاحمت جي نتيجي ۾ آمريڪا کي فوجون واپس گهرائڻيون پيون يا برطانوي هند جي فوجن کي افغانستان مان موٽڻو پيو. ٻي طريقي سان قابض فوجن کي معاهدن يا مفاهمت جي نتيجي ۾ رضاڪارانه انداز ۾ پنهنجي قبضي کي ختم ڪرڻو پوي ٿو، يا حالتن ۾ سڌاري اچڻ سبب قبضو ڇڏڻو پوي ٿو. ان جو هڪ مثال 1980ع جي ڏهاڪي ۾ انگولا منجهان ڪيو بائي فوجن جي واپسيءَ جي صورت ۾ اسان جي سامهون آهي. ”پل آئوٽ“ ذريعي تڪراري ڌرين منجهان هڪ ڌُر فوجي سرگرميون ترڪ ڪري، يا ته پاڻ کي ڪنهن وڏي امڪاني جوابي فوجي ڪارروائي کان محفوظ ڪندي آهي، يا عالمي عوامي راءِ جي نتيجي ۾ پلئه پوندڙ رسوائي ۽ خجالت کان بچڻ لاءِ ائين ڪيو ويندو آهي. مناسب وقت تي هن حڪمت عمليءَ مطابق عمل نه ڪندڙ رياستون نه رڳو فوجي حوالن سان نقصان کائينديون آهن (جيئن عراق طرفان ٿيل ڪويتي قبضي دوران ڏسڻ ۾ آيو) ، پر رياستن مٿان حڪومت ڪندڙ سياسي پارٽيون ۽ قيادت به وڏي بحران کي منهن ڏيندي آهي. ان جو هڪ مثال ٻي عالمي جنگ ۾ جاپان جي سياسي بحران ۽ افغانستان جي جنگ 1979ع ۾ سوويت يونين جي ٽوڙ ڦوڙ ۽ ڪميونسٽ پارٽيءَ جي اقتدار جي خاتمي جي صورت ۾ سامهون آهي