ذ. [سن. وَٽَهه] وڻ جو هڪ قِسم ، بَڙُ. صفت ننڍو نيٽو ، جوان. سگهو ، طاقتور ، زورائتو. ڪنايةَ ڪَپُوٽُ.

ث. ٻه پوتيون يا چادرون جي زالون پردي طور اوڍين ، ٻِٽي چادر. ٻٽو ڪپڙو. ٻٽو رئو جو شاديءَ ۾ گهوٽ يا ڪنوار کي ڍڪائيندا آهن. ڌوٻين جي اصطلاح ۾ ٻه ڳنڍيل ڪپڙا تِترن جا ٻه گڏيل پڃرا. اَن جي راهه جي ڪُڍي يا بچت جنهن ۾ ڪم ايندڙ ٻه سانگي ڪاٺي ، ٻيلنگهه. ڪن

ث. ٻِٽُ ، ٻِٽي گَڏي.

ذ. [سن. دوِ = ٻه] ٻِن آڱرين سان ڪيل اشارو.

ث. هوا جي بند ٿي وڃڻ سبب مونجهه ، گهُٽَ. گرميءَ کان مونجهه ، ٻُوسَٽ ، اُڪرس. ماٺ ماٺار ، خاموشي ، سانت. ماٺائي ڌنڌي وغيره جي. ٺاپُر. جلدائي ، تڪڙ. ڇِڪَ ، ڇِٻي ، سَٽَ ڪ. ڊوڙَ ڪ. بيهوشي ، بي سُرتائي. جوُئر ٻاجهري وغيره جي سنگن اَن کي ڪينئين لڳڻ جي ح

ث. ڍڪ ، پردو. ڄاڙيءَ جي چوڌاري ٻڌل ڪپڙو ”ٻُٽَ“ پاڻ لڪائڻ خاطر يا سردي“ کان بچاءَ خاطر ٻڌبي آهي، جنهن ۾ مُنهن جو گهڻو حصو وات سميت لڪي ويندو آهي ۽ ماڻهو سڃاڻپ ۾ نه ايندو آهي. لونگي يا ڇوٽي بر وارو سنهون ڪپڙو جو طهر، شاديءَ يا ونگار تي حجام ۽ مڱڻهار کي م

ظرف. اصل ، پٽيءَ هرگز ، مُورهين. سراسر ، برابر. پَڪ ، ضرور. بلڪل ، آخرڪار ، نيٺ. هروڀرو. سڌو ، آرپار ، ٻِسَٽ.. يڪ ساهي. جلدي ، اوچتو.

ذ. ڌڪ ، ايذاءُ صدمو. ٿيلهو. جانور کي ڪَن ۾ وڌل ڪَڪر سڃاڻپ لاءِ. نشان ، وڍ. کير يا پاڻيءَ جو ٻُٽو ڪ ، سُرڪ. گُرڙي ڪ. تمام گهڻو نشو.

ذ. ٻيڻو. دُهرو. ٻِه پُڙو ، ٻِه تَهو. گڏ ڄاول ل ، جاڙو. ڪي به ٻه شيون ، جوڙو. جُوئر جي سنگن جو جوڙو جو لاباري وقت لائِيءَ ۾ ڏجي. ٻه ڀيرا ڏيکاريندڙ انگ. ث ٻِٽِي جمع ٻِٽيُون.

اسم خاص. هڪ ذات جو نالو.

ذ. ٺڳي ، دغا ، دولابُ ، تَرڪَٽُ ، فريب ، ويساهه گهاتي.