”سرد جنگ“ واري دور کان پوءِ استعمال ٿيندڙ هي اصطلاح دنيا جي اُنهن رياستن ڏانهن اشارو ڪري ٿو، جيڪي پنهنجي شهرين کي جان جو تحفظ ۽ ٻيون بنيادي انساني سهولتون ڏيڻ کان قاصر آهن. اها صورتحال نسلي متڀبيڌ، گروهي تڪرارن، نسل پرستي ، فوجي طاقت جي واڌ ۽ علائقائي تڪرارن سبب پيدا ٿئي ٿي. ان ڏس ۾ اڳوڻي يوگو سلاويه.، هئٽي، ، صوماليا ، سوڊان، ، لائبيريا، ڪمبوڊيا، روانڊا، زائر، سيريا لون ۽ افغانستان ۾ هلندڙ گهرو لڙائي ۽ انتشار کي مثال طور پيش ڪري سگھجي ٿو. اهي ملڪ ”سرد جنگ“ دوران ٻنهي عالمي طاقتن جي مالي فوجي، ۽ معاشي امداد جي سهاري هلندا هئا پر ”سرد جنگ“ جي خاتمي کانپوءِ اهڙا ملڪ پنهنجي وسيلن ۽ سرشتن جي سهاري پاڻ تي ڀاڙي نٿا سگھن. بين الاقوامي معاملن جي مشهور ماهر آر- ڊي ڪئپلان موجب: ٽين دنيا جا اڪثر ئي ملڪ مضبوط مرڪزي حڪومتن کان وانجھيل هئڻ ڪري قبائلي ۽ علائقا سطح جي اختيارين جي ور چڙهيل آهن ۽ اتي هٿيار بند جھيڙن، بيمارين ۽ ٻين سماجي مسئلن جي ڀرمار لڳي پئي آهي، جنهن ڪري روايتي سياسي جاگرافيائي ۾ تبديليون اچي رهيون آهن ۽ ٽين دنيا جا ملڪ ننڍڙين غير مستحڪم، ڪمزور ۽ جھڳڙالو شهري رياستن جو روپ اختيار ڪري رهيا آهن. اهڙي صورتحال سرد لڙائي جي خاتمي کان پوءِ آمريڪا طرفان متعارف ٿيل ”نئين عالمي نظام “ ۾ ڪرايل خاطرين جي ابتڙ وڌيڪ انتشار ڏڦيڙ ۽ غير يقينيءَ جي صورتحال کي جنم ڏنو آهي ۽ ان دور ۾ مضبوط ۽ سگھاريون رياستون اڄوڪي دور ۾ وڏن بحرانن جو شڪار هجڻ سبب ناڪاميءَ ۽ تباهيءَ کي مُنهن ڏيئي رهيون آهن