مڻ

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

مڻ

S मणि s. f.: A bone or pebble said to be produced in the head of the snake and used as a cure for venomous bites or stings. A jewel, gem. The vertebrate of the neck, or the knobbed bone connecting them with the backbone.

A मणु s. m.: A denomination of weight or measure equal to 40 sirs, a maund.

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

مڻ

مَڻِ جمع مَڻِيُون

ث . اسم. (ن). نانگ جو مُهرُ (واسينگ نانگ جي مٿي مان نڪرندڙ ننڍڙي لَسِي ٽِڪي جيڪا ڪنهن نانگ جي ڏنگ تي رکجي ته زهر چوسي ڪڍي). مڻيو، موتي، مَڻڪو. قيمتي پٿر، جواهر، رَتن، هِيرو. مڻيا. تجلو.

مَڻُ جمع مَڻَ

ذ . (ع. مَنُ= وزن) چاليهن سيرن تور جو هڪ وزن (هيءُ لفظ عربي ۽ پارسيءَ ۾” من= وزن“طور ڪم ايندو آهي، اهو لفظ ڏکڻ هندستان جي ’ڪالڍين‘ ۽ ’دراوڙ‘ٻولين ۾ پڻ موجود آهي ۽ پڻ سنسڪرت ۾ ”ما= وزن ڪرڻ“آهي. عبراني ۾ ”مانيهه+ايمن“ موجود آهي، رومن ٻ

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

انگريزي-سنڌي ڊڪشنريءَ مان: