بين الاقوامي قانون موجب جڏهن ڪن به ٻن ملڪن جي وچ ۾ ڪو معاهدو يا صلح ٿئي ٿو، ته انهيءَ کي ”مانُ ڏيڻ“ ٻنهي ملڪن جو فرض آهي. ”پيڪتا سنت سروينڊا“ لاطيني ٻوليءَ جو لفظ آهي، جنهن جو مطلب: ”سهمتي کي برقرار رکيو وڃي“ آهي. هي هڪ پراڻو اصول آهي ۽ بين الاقوامي معاملن ۾ ٿيندڙ مُختلف معاهدن وقت استعمال ٿئي ٿو. هن اصول هيٺ ڪنهن به ملڪ کي ٿيل معاهدو ختم ڪرڻ يا مِٽائڻ جي اجازت نه هوندي آهي. هن اصطلاح کي متعارف ڪرائڻ جو مقصد ته بين الاقوامي قانون جي پوئواري ۽ اُن جي اصل روح مطابق عمل درآمد ڪرائڻ هيو. هن اصطلاح موجب، جڏهن ڪو به ملڪ ڪنهن قانوني طور تي تسليم ٿيل معاهدي جي ڀڃڪڙي ڪري ٿو، ته ڪافي ملڪ اُن مثال جي پيروي شروع ڪن ٿا، جنهن ڪري بين الاقوامي قانون جي حيثيت ۽ اهميت ۾ گهٽتائي اچي وڃي ٿي. بين الاقوامي قانون جي ماهرن وچ ۾ ڪافي عرصو انهيءَ ڳالهه تي بحث مباحثا هليا، ته جيڪڏهن حالتن جي تبديليءَ جي صورت ۾ ڪنهن معاهدي جي ضرورت ئي نه رهي، يا وقت بدلجڻ سان ان ۾ تبديليون اڻ ٽر بڻيل هجن، ته اهڙي صورتحال ۾ هن اصطلاح/ قانون جي حوالي سان ڪهڙا اُپاءُ وٺڻ گهرجن؟ انهيءَ سلسلي ۾ 1969ع ۾ ”معاهدن بابت ويانا ڪنوينشن واري قانون“ (The Vienna Convention on Law of Treaties) تحت يورپي ملڪن جو نمائنده اجلاس منعقد ٿيو. هن ڪنوينشن ۾ ”پيڪٽاسنت سروينڊا“ واري بين الاقوامي اصول تحت معاهدن جي خاتمي، يا انهن کي تبديل ڪرڻ جي طريقن تي غور ڪيو ويو. ڪنوينشن ۾ شامل سڀني ملڪن طرفان”پيڪٽا سنت سروينڊا“ واري اصول تحت بين الاقوامي معاملن ۾ ٿيل ڪاروهنوار کي تمام گهڻو ساراهيو ويو ۽ انهيءَ اصول کي مستقبل ۾ به جاري رکڻ لاءِ راضپو ڏيکاريو. البت ان ڏس ۾ اضافي سهڪار پڻ ڏيکاريو ويو، ته ڪنهن به معاهدي جي خاتمي لاءِ، اُن معاهدي جي مڪمل جاچ پڙتال ڪرڻ کانپوءِ، معاهدي جي لاڳو حالتن ۾ اهميت سمجهڻ بعد ئي ڪو مُناسب فيصلو ڪيو وڃي.