هڪ متو، جنهن تحت ڪا به حڪومت/ رياست پنهنجي پيدوار وڌائڻ ۽ معاشي رٿابنديءَ ذريعي ملڪي آبادي ۾ خوشحالي آڻي، سندس مادي زندگيءَ کي بهتر بڻائي، عملي طرح قومي خدمت ۽ وطن پرستيءَ جو مظاهرو ڪندي آهي. قوم پرستيءَ جو هيءُ قسم بصيرت ڀري قيادت ، قانون جي مٿڀرائيءَ ، جمهوري سياسي نظام، بهتر سفارتڪاري، معاشي مهارت/ رٿابندي ، صنعت گيري ۽ اجتماعي ڀلائيءَ جي سوچ سان مُمڪن هوندو آهي . اولهه جي جديد اُسريل سماج جي اڏاوت انهن بُنيادن تي ممڪن ٿي آهي . معاشي قوم پرستيءَ ذريعي بين الاقوامي ساک ۽ عالمي امن لاءِ اڳڀرائيءَ سميت لاڳاپيل قوم کي عالمي برادريءَ جي فيصلن تي اثرانداز ٿيڻ ۽ سندس اڳواڻي ڪرڻ جو موقعو ملي ٿو. اها قوم پرستي اُسرندڙ مُلڪن جي جاگيرداري يا آمريتي قوم پرستيءَ کان بالڪل مختلف آهي، جنهن ۾ مخصوص لاڙن، متڀيد ۽ نعرن کي بُنياد بڻائيندي، عوامي جذبن جو استحصال ڪري مخصوص گروهي مفادن جي تڪميل ڪئي ويندي آهي ۽ نيٺ قومي تذليل، غربت، بيماري ۽ جهالت پلئه پوندي آهي . بين الاقوامي لاڳاپن جي ماهرن جو خيال آهي ته گهٽ – اُسريل خطن ۾ مُعاشي قومپرستيءَ جي حاصلات صنعتي پيدوار وڌائڻ ۽ مڪمل طور زرعي شعبي تي ڀاڙڻ واري رويي جي حوصلي - شڪنيءَ سان ئي ممڪن آهي، ڇاڪاڻ ته (سندن خيال موجب) جڏهن ڪنهن به سماج ۾ پيدواري عمل جو طريقو بدلجي ٿو، ته اُن سان گڏ لاڳاپيل سماج به تبديل ٿيڻ شروع ڪري ٿو ۽ منجهس خوشحاليءَ، ترقيءَ ذريعي محدود قوم پرستيءَ بجاءِ آفاقي حُب الوطنيءَ جي تصورن / لاڙن کي هٿي ملي ٿي، جنهن سان هڪ انسان- دوست سماج جي اڏاوت ممڪن ٿي سگهي ٿي .