هن تصور جا گهڻا پاسا آهن، پرسڀ کان مشهور وضاحت مطابق ڪو به اهڙو شخص، جيڪو روايتي جاگرافيائي سڃاڻپ تي بيٺل شهريت کي رد ڪندي سڄي دنيا کي انسانن جو گهر سمجهي، ته اهڙي شخص کي ”عالمي شهري“ سمجهيو وڃي ٿو. هي تصور قديم دور کان انتهائي مشهور رهيو آهي. قديم يونان جو ناميارو فيلسوف سُقراط چوندو هو، ”مان ايٿينس جو باشندو نه پر عالمي شهري آهيان“ ساڳي طرح اڄوڪي آمريڪا جي بانيڪارن مان هڪ مُفڪر ”ٽامس پئين“ جو به قول آهي ته: ”سڄي دنيا منهنجو ملڪ آهي، سڀ انسان منهنجا ڀائر آهن ۽ منهنجو مذهب سڀ سان ڀلائي آهي.“ ان حوالي سان دنيا جي ڪيترن عظيم مفڪرن ۽ ڏاهن هن خيال مطابق زندگي گهارڻ جي وڪالت ڪئي آهي. پر حقيقت ۾ اڄوڪي دور ۾ مسلسل تبديل ٿيندڙ سياسي توڙي ٽيڪنيڪي صورتحال جي سوجهي رکندي، انساني ڏاهپ جي سدا بهار واهڙ جو حصو بڻجڻ ۾ ئي ”عالمي شهريت“ حاصل ڪرڻ جو راز سمايل آهي. يعني جدا سرحدن جي قيد ۾ رهندي ، انسانذات جي گڏيل ڀلائيءَ لاءِ زندگيءَ جي ڪنهن به شعبي ۾ ايمانداريءَ سان جاکوڙ ڪندي، حاصل ٿيل نتيجن کي سڄي انسانذات تائين پهچائڻ ۽ ان جي ڏکن سکن ۾ ڀائيواري ڪرڻ جو عمل ”عالمي شهري“ هئڻ جو اعزاز بخشي ٿو. بهرحال، اڄ به هيءُ هڪ خيالي تصور آهي، حقيقت جي دنيا ۾ ڪوبه اهڙو قانون پيدا نه ٿي سگهيو آهي، جيڪو ڪنهن به انسان کي عملي طور جاگرافيائي پابنديون اورانگهڻ جي اجازت ڏيئي سگهي