سانگ

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

سانگ

सांग s. f.: Care, concern, thought, apprehension. One fork of a forked stick.

सांगि s. f.: A spear, or javelin.

S सांगु s. m.: Disguise, imitation, personation, sham, pretence. Business, concern, opportunity.

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

سانگ

سانگَ: اسم خاص. هڪ ذات جو نالو.

سانگَ جمع سانگُون: ث. [سن. مشنڪا = ڊپ] ڳڻتي ، تات ، فڪر ، سوچ ، ويچار ، خيالُ ، هؤر ، خوض ، ڌيان ، اٺسٺو ، اڻ تڻ ، هَمَ تَمَ ، ڪَٿَ. انديشو ، ڀؤ ، ڊپُ. قياس ، سمجهه ، پروڙ ، پُرجهه ، فهم. خبرداري ، پرگهور. پرواه. ٽولي ، جماعت ، سَنڀِيرَ.

سانگ: ڪنهن وڏي ڍوري مان پاڻيءَ جي گهڻائي ۽ اٿل سببان وهي نڪتل واهڙ ، ننڍو ڦاٽ.

سانگُ جمع سانگَ: ذ. [سن. شنڪُ = ڀالو] هٿيار جو هڪ قسم ، آڳاٽي وقت ۾ جنگ جو اوزار، رسي يا مَهار سان، چوٽيءَ ۾ ڏڦو واهڙ ، واهه ، ڍورو. ”سيئي ڍونڍي سانگ، جتي ساهڙ سرتيون“ شاهه. پرڏيهه ، پرديس. لڏپلاڻ ، لاڏاڻو ، جُوءِ ڇڏڻ جي حالت. گذر ، صرفو. مسافري ، سفر. جدائي. اتفاق ،

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

ادبي اصطلاحن جي تشريحي لغت مان:

سانگ

(Mime)

سانگ جي معنيٰ اھي ” نقل ڪرڻ“. ارسطوءَ مطابق ڊرامو اصل جي تقليد اھي. رواجي طرح سانگ بابت ماڻھو ڄاڻي ٿو. ھي اھڙو تھ مقبول ۽ مانوس طريقو اھي، جو جڏھن انسان سمجھه لائق ٿئي ٿو، تڏھن کان سانگ شروع ڪري ٿو. دراصل انسان جي سڄي سکيا ’سانگ‘ سان شروع ٿئي ٿي. ’سانگ‘ھوليءَ جي تقريب جو هڪ اھم حصو ھوندو اھي. پر خوشيءَ جي موقعن جھڙوڪ شادين وغيره جي تقريبن ۾ ’سانگ‘ کي اوليت ڏني ويندي آهي. هن رواج ايتري قدر تھ مقبوليت ورتي، جو انھيءَ رواج کي مسلمانن بھ اختيار ڪيو. ’سانگ‘ جي ’ڊرامي‘ واري حيثيت لاءِ ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ پنھنجي ڪتاب ”مناظرا“ جي مقدمي ۾ لکي ٿو تھ ’سانگ‘ سنڌ جو ڊرامو اھي، جنھن جي شروعات اکاٽي وقت کان ٿي. مڱڻھار، ڀٽ، شيدي ۽ ٻيا خاص حرکتي ۽ ھنرمند گروھھ شادين ۽ محفلن جي موقعن تي سانگ وجھندا ھئا، جنھن ۾ مختلک ڪردارن جا روپ اختيار ڪري، واقعي يا سماجي منظر جي جيئري جاڳندي تصوير پيش ڪندا ھئا. ھنرمند عورتون وري عورتن جي مجلس ۾ سانگ وجھنديون ھيون. اڃا تائين اھي سانگ رچايا وڃن ٿا.“

سانگ سان لاڳاپيل لفظ