جيتوڻيڪ ٻي مهاڀاري لڙائيءَ کانپوءِ پُراڻي بيٺڪي نظام جو سنئون سڌوخاتمو ته آيو، پر اڻ سڌي طريقي سان اُسريل ۽ شاهوڪار دُنيا جو غريب ۽ آزاد ٿيل نين رياستن مٿان تسلط برقرار رهيو. رياستي لاڳاپن جي انهيءَ سرشتي ۾ سگهاريون رياستون ڪمزرو رياستن جي وسيلن تي قبضو ڪري، سندن قسمت تي قابض ٿي وڃن ٿيون. جنهن سان ڪمزور رياستن جي ظاهري آزادي ۽ خودمختياري ته قائم رهي ٿي ، پر سندن آزاد فيصلن ڪرڻ جي قوت ۽ معاشي پاليسيون جوڙڻ جي صلاحيت ختم ٿي وڃي ٿي. اهڙي غير مساوي، مت ڀيد تي ٻڌل ۽ ڄاڻي واڻي ٿيندڙ ڦرلٽ کي ” جديد نوآبادياتي نظام“ چيو وڃي ٿو. هن سرشتي ۾ پرڏيهي سيڙپ، فني مهارت ۽ ترتيب، فئڪٽرين ۾ تيار ٿيندڙ سامان ۽ منڊيءَ ۾ ڇانيل هڪ هٽيءَ جو فائدو وٺندي، اڳوڻيون بيٺڪي طاقتون فوج ڪشيءَ بنا ننڍن ۽ اُسرندڙ مُلڪن تي پنهنجون پاليسيون مڙهي ڇڏين ٿيون. هن پاليسيءَ تحت اُسرندڙ مُلڪن سان واسطيداري سندن ڀلائيءَ جي بُنيادن تي نه، پر سياسي نظريا مڙهي پنهنجا مُفاد حاصل ڪرڻ جي حوالي سان ٿئي ٿي.