ڪنهن به مخصوص رياست جي حدن ۾ رهندڙ ساڳئي نسل جي آباديءَ سان شديد لاڳاپي ۽ گهري ڳانڍاپي واري احساس کي، ”لساني قومپرستيءَ“ جي حوالي سان سڃاتو وڃي ٿو. دنيا جي اڪثر رياستن جو گهڻ قومي يا گهڻ نسلي آباديءَ تي ٻڌل هجڻ ڪري، هي اصطلاح، دراصل قومن جي سياسي زندگيءَ جي حقيقتن کي تسليم ڪري ٿو. البت عليحدگي پسنديءَ ۽ لسانيت جي اثر هيٺ، اهو ساڳيو اصطلاح هڪ تحريڪ يا سياسي روش جو اظهار ڪري ٿو. ٻين ڪيترن اجتماعي جذبن جيان ”نسليت“ پنهنجي سببن ۽ نتيجن ۾، هڪ ئي وقت داخلي ۽ خارجي پهلو رکي ٿي. ڪنهن به رياست جو حصو هوندي، جيڪڏهن انساني آباديءَ جو ڪو گروهه پاڻ کي ٻيءَآباديءَ کان جدا آباديءَ طور سمجهندو، ته وقت گذرڻ سان، ايئن ڏسڻ ۾ به ايندو. پر ان لاءِ ضروري آهي، ته وٽس ڌار ٻولي، ثقافت ۽ قبائلي توڙي مذهبي سڃاڻپ هجي. ويهين صديءَ ۾ ”ثقافتي قومپرستيءَ“ جو مسئلو اهم رهيو آهي، ”قومن جي مجلس“ جي قيام دوران ، اهو ادارو وچ ۽ اوڀر يورپ جي نسلي ٿورائين جي وجود کان واقف هو، تنهڪري هن اداري نئين دور جي بين الاقوامي تعلقات ۾ انهيءَ پهلوءَ کي تسليم ڪندي، مسئلي کي اهميت ڏني. ٻي عالمي جنگ کان پوءِ آزاد ملڪن گهڻ نسلي سڃاڻپ کي تسليم نه ڪيو، جنهن جي نتيجي ۾ بيشمار لساني ۽ عليحدگي پسند تحريڪن جو اڀار ڏسڻ ۾ آيو، جنهن دنيا جي قيادت ۽ سياسي پارٽين لاءِ تمام گهڻيون ڏکيائيون پيدا ڪيون. سوويت يونين جي زوال ۽ يوگو سلاويه جي رياست ۾ آيل ڀڃ ڊاهه کان پوءِ، سڄي دنيا محسوس ڪيو، ته يورپ ۾ ”نسبيت“ جو معاملو ڪيترو شديد ۽ ڳنڀير آهي. ان کان علاوه اتر آئرلئنڊ ۾ ثقافتي متڀيد سبب ٿيل تشدد اولهه يورپ ۾ لساني، ثقافتي نسلي بنيادن تي جنم ورتل سياسي تحريڪون به هن مسئلي جي شدت کي اجاڳر ڪن ٿيون، انهيءَ ڪري ”نسبيت“ واري پهلوءَ کي مناسب اهميت ڏيندي، ان مسئلي کي سياسي جماعتن ۽ برادرين جو حصو بڻايو وڃي، ته بين الاقوامي تعلقات ۾ بهتر نتيجا ملي سگهن ٿا، ان رويي جي ابتڙ اختيار ڪيل پاليسين صوماليا ۽ هيٽي ۾ تمام خوفناڪ گهرو لڙائيءَ کي جنم ڏنو.