بيت

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

بيت

A बैतु s. m.: A couplet, distich, stanza, verse, poetry.

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

بيت

بَيتُ جمع بَيتَ: ذ. [ع. ”بَيتُ“ جو بگڙيل اُچار] بَيتُ.

بَيتُ جمع بَيتَ: ذ. [ع. بَيتُ جمع اَبيات] شعر. ٻن تُڪن وارو شعر ، دوهرو. ٻن کان وڌيڪ تُڪن وارو خاص قسم جو سنڌي شعر ”شاهه جا بيت“ ”جي تو بيت ڀانئيا،. سي آيتون آهين“ شاهه. عام سنڌي ڊگهو نظم جو نڙ تي آلاپجي ”نڙ ۽ بيت“. [ع. بَيتُ جمع بُيُوت] گهر ، جاءِ ”جوڙي قلب بيت ربي. ان

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

ادبي اصطلاحن جي تشريحي لغت مان:

بيت

(Couplet)

بيت، سنڌي شاعريءَ جي نج ۽ بنيادي صنف آهي. ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ ۽ ٻين محققن ’بيت‘ لفظ جو اصل عربي لفظ ’بيت‘ ڄاڻايو آهي، جيڪو سنڌ ۾ عربن جي دور (1050ع 712ع) ۾ مروج ٻن سٽن وارو شعر هو. ٻن سٽن واري شعر کي ان کان اڳ اشلوڪ سوتر، سورٺو يا دوهو چيو ويندو هوندو (جيتوڻيڪ اسلوڪ ٻن کان وڌيڪ سٽن ۽ سوتر هڪ سٽ تي به مشتمل هوندو هو). سنڌي زبان ۾ بيت، دوهي مان اُسريو، دوهي ۾ قافيو ٻنهي سٽن جي پڇاڙيءَ ۾ آندو ويندو هو، جڏهن ته سورٺي ۾ قافيو سٽن جي وچ ۾ ڪم ايندو هو. وقت گذرندي دوهي ۽ سورٺي جي ميل سان سنڌي شاعريءَ ۾ ’بيت‘ سرجيو ويو، جنهن جي سٽن ۾ اڳتي هلي واڌ آندي وئي. بيت جي شاعراڻي صنف فن، هيئت، معنيٰ ۽ مقصد جي لحاظ کان سومرن کان ڪلهوڙن جي دور تائين ۾ عروج کي پهتي، ان جا اوائلي اهڃاڻ ڳاهن کان پوءِ قاضي قادن، لطف الله قادري، شاهه عنات رضوي ۽ شاهه عبداللطيف جي رسالن ۾ ملن ٿا.شاھه لطيف چئن ۽ پنجن سٽن وارا بيت به لکيا اھن.

سرائڪي سنڌي لغت مان: