پُراڻي نو آبادياتي دور جون اهڙيون رياستون، جن نوآبادتي نظام جي خاتمي کانپوءِ قانوني (Juridical) طريقي سان ته رياستي مرتبو ماڻيو، پر ڪنهن به مهذب رياستي سرشتي جي بنيادي خاصيتن کان واقف نه هُيون. اهڙين رياستن کي بظاهر، رياست- پڻي لاءِ گهُربل معيار ته مُهيا هوندا آهن، يعني اُهي عالمي ادارن کان تسليم ٿيل هونديون آهن، پر سندن سرشتي ۾ سياسي استحڪام، ادارتي اختيار ۽ منظم طاقت (Power) جي اڻاٺ هُجڻ ڪري، اُهي انساني حقن جي بچاءَ ۽ سماجي ڀلائيءَ وارين رخن ۾ ترقي نه ڪري سگهنديون آهن. اهي رياستون اڪثر ڪري دهشتگرديءَ، لڙائيءَ ، ڌارين طرفان اڳرائيءَ، گروهه بنديءَ ۽ آزادي وڃائڻ جي خوف ۾ رهنديون آهن. ٽين دُنيا جا ڪيترا ملڪ اهڙي صورتحال کي مُنهن ڏيئي رهيا آهن. بين الاقوامي تعلقات جي ماهر ’رابرٽ ڪئپلان‘ پنهنجي مشهور مقالي ”The Coming Anarchy“ (1944ع) ۾ اهڙين رياستن جو منطقي انجام ”ناڪام رياست“ جي حوالي سان ڏنو آهي. هيءُ اصطلاح عالمي لاڳاپن جي ماهرن ’بُل‘ ۽ ’واٽسن‘ پنهنجي تصنيف The Expansion Of International Society (1984ع) ۾ ڏنو ۽ بعد ۾ ’رابرٽ ايڇ جيڪسن‘ (1990ع) کيس مشهوري ڏياري