اوٽ

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

اوٽ

ओट s. f.: Protection, shelter, sanctuary. Going, expense in going anywhere. ओट मोट اوٽ موٽ Going and returning.

ओट s. f.: The art or knowledge of the way of performing anything, the having some idea of any art.

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

اوٽ

اوٽَ: ث. اٽڪل ، اَندازو ، ڌُڪو. قياس ، گُمان ، انومان. ڍنگُ ، ڏانءُ ڪم جو. ويرِ جو چاڙُهه. اَچڻ جي حالت. ”موٽَ“ جو ضد. خبر ، سماءُ ، کُڙڪَ. بخيي جو هڪ نمونو ٿ ، اوٽي.

اوٽَ جمع اوٽُون: ث. پناهه ، آڏ ، پردو. ڍَڪُ ، اولو ، اجهو ، بچاءُ ، ڇانوَ ”سال سٽڪن، جال ڇٽڪن، ڪان ڪن اَڙ، آڏ، اوٽ“ گل. جهَلو ، اوٽ ، سهارو. پاسو ، ڀر. ڪنارو ، ڪَنڌي. ڪکن جي ڪَنڌي ، پَتَرِ. ڪکن ڪانن مان ٺهيل آڏَ. ڪنهن ڪم ڪرڻ جو ڏانءُ. ڪنهن ڳالهه جي معمولي ٽيٽ ، کُڙڪَ. ڪ

اُوٽُ جمع اُوٽَ (ل): ذ. ڍِڳ ، ڍير جو محض ڏيکاءَ لاءِ هجي.

اوٽَ (ت): اسم خاص. سنڌ جي مسلمانن جي هڪ ذات جو نالو.

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

مفصل سنڌي لغت مان؛

اوٽ

اعرابن سان:اوٽَ: [ا- خاص]هڪ ذات جو نالو.

* [س/ ات]

اعرابن سان:اوٽَ: [ا- مث] اٽڪل، اندازو،ڌُڪو، قياس،گــُمان،انومان،خبر،سماءُ،کـُڙڪ.

* ڍنگ ُ،ڏانءُ (ڪم جو).

* وِيرَ جو چاڙهه.

* اچڻ جي حالت، ’موٽ‘ جو ضد.

* بخيي جو هڪ نمونو،اوٽي.

* [س/ٿ]

مخففن جي سمجھاڻي

اسم تصغير (ا – تصغير)، اسم حاليه (ا – حاليه)، اسم خاص (ا – خاص)، اسم عام (ا – عام)، اسم فاعل (ا- فاعل)، اسم مصدر (ا – مص)، اسم مفعول (ا – مفعول)، حالت جري (ح – ج)، حالت فاعلي (ح – ف)، حالت مفعولي (ح – م)، حرف جر (ح – جر)، حرف جملو (ح – جملو)، حرف ندا (ح – ندا)، صفت (صفت)، فعل (فعل)، فعل لازمي (فعل لازمي)، فعل متعدي (فعل متعدي)، فعل متعدي بالواسطه (فعل متعدي بالواسطه)، فعل مجهول (فعل مجهول)، مذڪر (مذ)، مؤنث (مث)، واحد (و)، جمع (ج). -’مفصل سنڌي لغت‘ ۾ مختلف ٻولين ۽ لهجن جون نشانيون هيٺينءَ ريت ظاهر ڪيون ويون آهن. اترادي لهجو (ات)، اپڀرنس (اپ)، انگريزي (انگ)، براهوي/بروهڪي (بر)، بلوچي (ب)، ترڪي (تر)، ٿري (ٿ)، پراڪرت (پرا)، پشتو (پش)، پنجابي (پنج)، جتڪي لهجو (جت)، جپاني (جپ)، چيني (چ)، روسي/رشين (رش)، سرائيڪي (سرا)، سنڌي (س)، سنسڪرت (سن)، عربي (ع)، فارسي (ف)، قديم سنڌي (ق - س)، ڪڇي (ڪ)، ڪوهستاني لهجو (ڪوهه)، گجراتي (گ)، لاڙي (س.ل)، لاسي (لس)، مارواڙي (ما)، هندڪو (هه)، هندي (هند)، يوناني (يو)

سرائڪي سنڌي لغت مان: