”ٿڌي ويڙهه“ کان پوءِ جو هڪ پرياءُ يا تصور، جيڪو پهريون ڀيرو عالمي سياست جي ماهرن ’سِنگر‘ ۽ ’وِلادوسڪي‘ 1993ع ۾ ڏنو، جنهن تصورمطابق دُنيا کي ٻن مُک گروپن ۾ ورهايو ويو. منجهانئن جيڪي ملڪ هڪٻئي سان اختلاف رکندي به دُشمنيءَ وارا رويا نه رکن ۽ جمهوري حڪومتن جو قيام ، معيشيت جو مُوڙي-واد سرشتو ۽ اهڙو انتظامي نظام بحال رکن، جنهن سبب علائقي ۾ امن، سلامتيءَ ۽ ڀروسي جو ماحول موجود هُجي ، ته انهيءَ گروپ کي ”امن وارا علائقا“ سڏجي ٿو. اِن دائري ۾ اُترآمريڪا، اولهه يورپ، جاپان، اوڀر ايشيا جو هڪ حصو ۽ آسٽريليا وغيره اچي وڃن ٿا. اهي مُلڪ هڪٻئي سان تڪرارن ۾ اُلجهيل نه هُجڻ ڪري ، جرمن ڏاهي امانوئيل ڪانٽ، جي نظريي ”جمهوريت پسند مُلڪ هڪٻئي سان نه وڙهندا آهن“ واري خيال جي ساڀيان ڪن ٿا. ان جي ابتڙ ”وڳوڙ وارن علائقن“ ۾ اُهي مُلڪ ڳڻيا وڃن ٿا، جن جي هڪٻئي سان لاڳاتار ڇڪتاڻ موجود رهندي هُجي . اِهي مُلڪ انفرادي مُفادن کي ترجيح ڏيندي , ڪنهن نه ڪنهن ڦڏي فساد جو حصو بڻيا رهن ٿا. انهن علائقن ۾ ايشيا، آفريقا، مرڪزي ۽ اوڀر يورپ ۽ عرب دُنيا جا ملڪ اچي وڃن ٿا. اهي مُلڪ آپيشاهي حُڪومتن ، بدعُنوان معاشي پاليسين ۽ بدانتظاميءَ جي ڪري عدم تحفظ ۽ غير يقينيءَ جو شڪار آهن. انهيءَ ڪري گهرو لڙايون، سياسي دُشمنيون ۽ سازشون سندن اقتداري وهنوار جو اڻ ٽٽ حصو ۽ مقدربڻيل آهن. منجهانئن ڪيترا مُلڪ وسيلن ۾ امير هُئڻ ۽ فطري يا تاريخي طور تي وڌيڪ سُکيا هُئڻ باوجود، سدائين گهرو يا ٻاهرين تڪرارن جو شڪار رهندا پيا اچن