ا

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

ا

अ: The first letter, A A negative prefix answering to im, in, dis, &c.

इ: The third vowel, a shot i.

उ: The fifth vowel, a short u

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

ا

ا: ذ. [ع.ف] سنڌي، عربي، فارسي ’الف، ب‘ جو پهريون اکر. لکڻ ۾ عمود صورت ۽ اچار ’الف‘. لفظ ۾ حرف متحرڪ جي صورت ۾ نالو ’همزة‘، ۽ ساڪن يا بي آواز واريءَ حالت ۾ ’حرف علت‘. ا، و، ي جو حامل ”آ، اِي، اي، اَي، او، اَو اوُ “. اِماله جي حالت ۾ ’ي‘ سان تبديل ٿيندڙ ”رِڪاب

اَ: صفت [سن. اَنَيه =اڻ پورو، ڀڳل] اڻ ، بنا ، سواءِ. ’اڻ‘ جو مخفف”اڻ ميو< اَميو، اَڻ ڄاڻ < اَڄاڻ“. اسم يا صفت جي اڳيان اچي انڪار جي معنيٰ ڏيکاريندڙ يا ابتي معنيٰ ڏيکاريندڙ ’اڳياڙي‘ ”اَمُلهه، اَوير، اَڀاڳو، اَٻوجههُ“. سَ ۽ سُ، اڳياڙيءَ جو ضد.

اُ: ونگٽ ت ث. ڪِنجههَ ، ڪُڻڪ. بيل گاڏيءَجي ڦيٿي کي سِرَ،ڪاٺ وغيره جي ڏنل آڙ.

اُ: ونگهه ۾ پوڻ تار ۾ پَوڻ. محويت ۾ اَچڻ.پاڻيءَ کان نڪري وڃڻ. آڪڙ ڪرڻ ت.

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

مفصل سنڌي لغت مان؛

ا

اعرابن سان:اَ: سنڌي ٻوليءَ جي صورتخطيءَ جو پهريون حرف، سر / حرف علت لاءِ اکر، هڪ سـُر، آواز.

اعرابن سان:اِ: سنڌي ٻوليءَ جي صورتخطيءَ جو هڪ حرف، هڪ سـُر، آواز.

اعرابن سان:اُ: سنڌي ٻوليءَ جي صورتخطيءَ جو پنجون حرف علت، حرف علت جو حرف، نشاني، هڪ سر، آواز.

مخففن جي سمجھاڻي

اسم تصغير (ا – تصغير)، اسم حاليه (ا – حاليه)، اسم خاص (ا – خاص)، اسم عام (ا – عام)، اسم فاعل (ا- فاعل)، اسم مصدر (ا – مص)، اسم مفعول (ا – مفعول)، حالت جري (ح – ج)، حالت فاعلي (ح – ف)، حالت مفعولي (ح – م)، حرف جر (ح – جر)، حرف جملو (ح – جملو)، حرف ندا (ح – ندا)، صفت (صفت)، فعل (فعل)، فعل لازمي (فعل لازمي)، فعل متعدي (فعل متعدي)، فعل متعدي بالواسطه (فعل متعدي بالواسطه)، فعل مجهول (فعل مجهول)، مذڪر (مذ)، مؤنث (مث)، واحد (و)، جمع (ج). -’مفصل سنڌي لغت‘ ۾ مختلف ٻولين ۽ لهجن جون نشانيون هيٺينءَ ريت ظاهر ڪيون ويون آهن. اترادي لهجو (ات)، اپڀرنس (اپ)، انگريزي (انگ)، براهوي/بروهڪي (بر)، بلوچي (ب)، ترڪي (تر)، ٿري (ٿ)، پراڪرت (پرا)، پشتو (پش)، پنجابي (پنج)، جتڪي لهجو (جت)، جپاني (جپ)، چيني (چ)، روسي/رشين (رش)، سرائيڪي (سرا)، سنڌي (س)، سنسڪرت (سن)، عربي (ع)، فارسي (ف)، قديم سنڌي (ق - س)، ڪڇي (ڪ)، ڪوهستاني لهجو (ڪوهه)، گجراتي (گ)، لاڙي (س.ل)، لاسي (لس)، مارواڙي (ما)، هندڪو (هه)، هندي (هند)، يوناني (يو)

ٻارن جي لغت مان