آڻ

سنڌي (ديوناگري) کان انگريزي ڊڪشنريءَ مان:

آڻ

S आण s. f.: Submission, subjection, allegiance. आण मञणु آڻ مڃڻُ v. n. To be submissive, to be subject, subdued, submit.

आणु s. m.: Grains of tare &c. found in rice.

Abbreviations

Abbreviations con = Conjunction, int = Intrjection, plu = Plural, pre = Preposition, adj = Adjective, s = Singular, m = Masculine, f = feminine, v = verb, adv = adverb, imp = imperative, v.a = verb active, v.n = verb neuter.

:جامع سنڌي لغات ۾

آڻ

آٿَڻ (ٿ): ث. سج لهڻ جو وقت سانجهي.

آڻَ: ث. [پِرا. آڻا؛ سن. آجڃا] حڪم ، فرمان ، آگيا. تابعداري ، مڃتا ، اطاعت ، محڪومي ، هار ، شڪست. ڊوهي ، قَسم ”گوڳي چَهواڻ جي آڻ ڏيئي نانگ جهلڻ“. ڊوهيءَ جو گول ليڪو ، دائرو. ميار ٿ. عوض ، بدلو. کُوهه جي تر مان يا پاسن کان پاڻيءَ جي زور تي مٽيءَ جي اُڇَلَ سبب

آڻِ: ث. [سن. آڻِه] ڦيٿي جي سرائيءَ جي ڪِلي. سٿر. ترار جي ڌار. گهر جي ڪُنڊ. ليڪو ، حد. اَن جي راه جي چوڌاري نڪتل ليڪو.

آڻُ: ذ. سارين سان گڏ اُڀرندڙ گاه جو هڪ قِسم. چانورن سان مليل جهنگلي گاه جو ٻج. لوهو گول ڇلو جو جنڊ جي مڪڙيءَ جي سوراخ ۾ وجهجي، ته ڪير سان لڳڻ سببان مڪڙي نه گسي.

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

مفصل سنڌي لغت مان؛

آڻ

اعرابن سان:آڻ: ]ا- مث[ حڪم، فرمان.

* آگيا، تابعداري، مڃتا، اطاعت، محڪومي.

* هار، شڪست.

* ڊوهيءَ جو گول ليڪو، دائرو (هڪ قِسم جو قَسم يا واسطو)

’ گوگي چهواڻ جي آڻ ڏيئي نانگ جهلڻ‘ (لوڪ)

*ميار، ڏوراپو.

* [س / ٿ]

* عيوض، بدلو.

* کوهه جي تر مان يا پاسن کان پاڻيءَ جي زور تي مٽيءَ جي اڇل سبب ٿيل ڪوڀ، کوهه ۾ اوساريءَ جي هڪ پاسي لهي پوڻ سبب ٿيل خال ُ.

* روڪ، اٽڪ، آڏ.

* ]سن: آورڻ[

* کَڙَهَه (لوڙهي جي گھٽي)، لوڙهو، ڀِت.

* [س / ات]

* پردو، اولو.

’عبديت جي آڻ، ڪين جھلياسي ڪاپڙي‘ (بيدل)

* ٻيهر ڏرڻ جهڙيون چانورن گڏيل ساريون، آنئڻ ُ.

* ]’آڻڻ‘ مصدر مان امر[ کڻي اچ!.

اعرابن سان:آڻ: ]ا - مث [ڦيٿي جي سرائيءَ جي ڪِلي.

* ]سن: آڻه[

*سٿر.

* ترار جي ڌار.

* گهر جي ڪنڊ، ليڪو، حد.

* ان جي راههِ جي چوڌاري نڪتل ليڪو، راههِ (ڇڙي، اڇو ڪيل ان جو ڍڳ)

اعرابن سان:آڻُ: [ا – خاص - مذ] سارين سان گڏ اڀرندڙ گاهه جو هڪ قِسم، چانورن سان مليل جهنگلي گاهه جو ٻج.

* لوهو گول ڇلو (جيڪو جنڊ جي مڪڙيءَ جي سوراخ ۾ وجهجي ته جيئن ڪِير سان لڳڻ جي ڪري مڪڙي نه گسي).

مخففن جي سمجھاڻي

اسم تصغير (ا – تصغير)، اسم حاليه (ا – حاليه)، اسم خاص (ا – خاص)، اسم عام (ا – عام)، اسم فاعل (ا- فاعل)، اسم مصدر (ا – مص)، اسم مفعول (ا – مفعول)، حالت جري (ح – ج)، حالت فاعلي (ح – ف)، حالت مفعولي (ح – م)، حرف جر (ح – جر)، حرف جملو (ح – جملو)، حرف ندا (ح – ندا)، صفت (صفت)، فعل (فعل)، فعل لازمي (فعل لازمي)، فعل متعدي (فعل متعدي)، فعل متعدي بالواسطه (فعل متعدي بالواسطه)، فعل مجهول (فعل مجهول)، مذڪر (مذ)، مؤنث (مث)، واحد (و)، جمع (ج). -’مفصل سنڌي لغت‘ ۾ مختلف ٻولين ۽ لهجن جون نشانيون هيٺينءَ ريت ظاهر ڪيون ويون آهن. اترادي لهجو (ات)، اپڀرنس (اپ)، انگريزي (انگ)، براهوي/بروهڪي (بر)، بلوچي (ب)، ترڪي (تر)، ٿري (ٿ)، پراڪرت (پرا)، پشتو (پش)، پنجابي (پنج)، جتڪي لهجو (جت)، جپاني (جپ)، چيني (چ)، روسي/رشين (رش)، سرائيڪي (سرا)، سنڌي (س)، سنسڪرت (سن)، عربي (ع)، فارسي (ف)، قديم سنڌي (ق - س)، ڪڇي (ڪ)، ڪوهستاني لهجو (ڪوهه)، گجراتي (گ)، لاڙي (س.ل)، لاسي (لس)، مارواڙي (ما)، هندڪو (هه)، هندي (هند)، يوناني (يو)

ٻارن جي لغت مان