گل

:جامع سنڌي لغات ۾

گل

گِل جمع گِلُون: ث . ڪارِي گَپَ ، چِڪَ ، چِڪڻ ، راڦو.

گِلُ جمع گِلَ: ذ . اِٽي ڏَڪر يا بلورن راند ڪرڻ لاءِ کوٽيل ننڍڙي کَڏ، سَچُ ، گِڏ.

گُلَ: اسم خاص. هڪ ذات جو نالو.

گُلُ جمع گُلَ: ذ .ف. گُلُ= ڦُولُ وڻ، ٻوٽي، ٻوڙي جو ڦُل. قسم گُلاب ، موتيو ، سوسن، سمن، زعفران ، ڪَيسر ، دائودي ، سُنبل ، آتشي، نرگس، گونٽو، بِنفشو، ياسمين، جاءِ گل، رتن جوت، خيرو ، ٽانگر، ڪيتڪي، چنبيلي، مُگرو، کٽڻهار، نيلو فر، ڪنول، جافري وغيره. وارن جو ڦُندڻ ، چوٽي

مخففن جي سمجھاڻي

(ج)= جمع؛ (ت) =اترادي ٻولي؛ (ل) = لاڙ جي ٻولي؛ (ڪ) = ڪوهستان ۽ ڪاڇي جي ٻولي؛ (ٿ) = ٿر يا ٿرپارڪر جي ٻولي؛ (ڍاٽ) = ٿر جي علائقي ڍاٽ يا ڍاٽڪي ٻولي؛ (ک) = کارو يا ٺٽي جي ساحلي علائقن جي ٻولي؛ (ڪ)-(لس) =ڪوهستان ۽ لس ٻيلي جي ٻولي؛ (ڪڇ) = ڪڇي رياست يا ڪڇي ۽ جتڪي ٻولي؛ (ذ) = اسم مذڪر؛ (ث) = اسم مؤنث؛ (ذ، صفت) =صفت مذڪر؛ (ث، صفت) = صفت مؤنث؛ (سن) = سنسڪرت؛ (هه) = هندي؛ (پرا) = پراڪرت؛ (ع) = عربي؛ (ب) = بلوچي؛ (ف) = فارسي؛ (انگ) = انگريزي

دفتري اصطلاحن جي ڊڪشنريءَ مان: